सु ॥ सलास अशरीन मया व अलफ, सन ११३२
फसली अवलसाल छ १९ साबान, २४ मे
१७२२, ज्येष्ठ वद्य ५ शके १६४४.

छ १९ साबान (२४ मे १७२२) अवल साल रोजी कुरकुंबाहून सुप्यास गेले. नंतर छ ६ सबाल (९ जुलै १७२२) रोजी साता-यास गेले. रमजान (जून) महिन्यांत श्रीमंतास सुपें मुक्कामी पुत्र जाला. रविलावल (डिसेंबर १७२२) महिन्यांत जावळ काढिलें. छ १२ मोहरम (१२ आक्टोबर १७२२) रोजी साता-याहून निघाले ते सासवडास जाऊन सुप्यास गेले. नंतर अवरंगाबादेस गेले. छ ७ र॥ वल रोजी (५ डिसेंबर १७२२) नबाब ऐवजखानाची भेट झाली. छ २३ रबिलाखर (२० जानेवारी १७२३) रोजी ब-हाणपुरास गेले. छ २६ रविलाखर (२३ जानेवारी १७२३) मुक्काम पिंपळोद त ॥ साजणी सरकार हांडे येथे अनुपसिंग याची भेट झाली. निजामउन्मुलूख आपले जाहागिरीचा बंदोबस्त करून दिल्लीस (जानेवारी १७२२) वजीरीचे अधिकारावर गेला. याशीं व बादशहाशी बनेना, ह्मणून बादशहानें अहमदाबाद सुभ्यावर कुलीखान अधिकारी होता, याणें कांही चूक केली सबब त्याचे पारपत्यास निजामास पाठविले. तेव्हां निजामानें कुलीखानाकडील फौज बहुतेक वश केल्यामुळें कुलीखान वडाराचें सोंग घेऊन दिल्लीस पळून गेला. हें वर्तमान निजामउन्मुलूख याशी कळतांच तो उज्जनीस राहून त्या गुजराथ प्रांतापैकी १ ढवळक्या, १ भडोच, १ जंबुसर, १ मखबुदाबाद, १ बलसाड हे पांच महाल आपले जहागिरीस ठेऊन अहमदाबादचे अधिकारावर आपल्या पुतण्यास ठेऊन आपण सन १७२२ सालीं दिल्लीस आला. नंतर तेथें पातशाहाचें व त्याचे स्वभावास जमेना. तेव्हां वजीरीचें काम टाकून वकीलमुतलक असा दुसरा अधिकार पतकरून राहिला. तत्राप तेंही त्यास आवडेना. सबब एके दिवशी शिकारीचे निमित्तें बाहेर पडून आपले मुलखीं दक्षिणेंत आला. पुन्हा दिल्लीस गेला नाहीं. तेसमयी नर्मदेच्या उत्तरेकडील मुलूख जितका मोंगलांनी घेतला होता, तो सर्व निजामाचे हाती लागला. श्रीमंतांची स्वारी हिंदुस्थानांत असतां छ २४ ज ॥ वल रोजी (१९ फेब्रुवारी १७२३) मु ॥ बदक्शा प्रांत झाबाब येथें नबाब निजामउन्मुलूक याची भेट घेऊन दक्षिणेस परत निघाले. छ ७ ज॥ खर (५ मार्च १७२३) मु॥ बोरगांव प्र॥ अशर छ मजकुरी नबाब याचा निरोप घेऊन बागेलखंडाकडे स्वारी केली. गोदू याचें पारपत्य केलें. रघोजी भोसल्यास देऊरगांव इनाम दिलें.