जे पर्याय सुचविण्याचे ते पूर्वींच सुचविले, परंतु मनांत कांहींच न आलें, कारभारी यांची वांकडी चाल, त्याजवर आमची दृष्ट नव्हती, नवाबाचे जातीवर मदार होती, नवाब आपले तोंडानें न बोलावयाच्या गोष्टी बोलूं लागले. त्यांत कांहींच आह्मांस उमेद राहिली नाहीं, इतके दिवस परभारें दवलतीवर एहसान होत गेली, आणि दुनयाईंत दोही दौलतींची एगानगत मषहूर तें सर्व विस्मरण झालें, खानदानाची रीत होती तीही सोडली, दुस्मानही कोणी असा इरादा करणार नाहीं, तो इरादा आह्मांवर धरिला, कदाचित् तशीच गोष्ट कल्पनेव्यतिरिक्त झाली असती तर कसा प्रसंग येऊन पडता ? त्यावेळचें ध्यानाचें स्मरण करावें, नवाबानीं तर आपण बुजुर्गीस लाजीम तो मार्ग सोडला, तेव्हां त्या गोष्टीचा मुकाबला आह्मीं केली, यास ईश्वराचा शब्द आह्मांकडे नाहीं, असें असूनही तुह्मीं रदबदल करितां, आणि श्रीमंत आपले खानदानावर दृष्टी देऊन कदीम दोस्तीचें विस्मरण न करितां रदबदलीनें ठराविलें, आह्मीं आपलेकडून एहसानास कमी केली नाहीं, हेही बाबत सर्व सरदारांचे मनास येत नाहीं, बदलखातर हजरतीचे एवढ्यावर ठराव झाला, याप्रमाणें मदारुलमहाम यांनीं दौलतखाही करून दाखविली, याजउपर आजराहे दोस्ती दोहीं दौलतीचें नुकसान न व्हावें हाच इरादा आहे, जरीदा मुलाकातीविशी हजरतींनीं पत्रें लिहिलीं, त्याचा जवाब तेथून आला तोच. हजरतीस मी गुजराणिला, मध्यें कशास ठेवावा ? ठेविला नाहीं, याजवरही परभारे मुलाकात होण्याची बाबत श्रीमंतांपाशीं ठरावून आलों, त्यांनीं आज्ञा केली जे भोसले आणि शिंदे, होळकर यांसमवेत भेटीचा प्रकार ठरवा, नाहींतर ठीक खुषनुमा दिसणार नाहीं, आह्मीं सिद्ध आहों, हा मजकूर हजरतीपाशीं केला, हजरतींनीं फस्माविलें कीं, फिलहाल मौकूफ करावें,बादज बरसात खुषीनें मुलाकती होतील. ऐसें आपणच ठरवावें, तेव्हां बोलिले की, खरें आहे, कोणतीही गोष्ट आपणास छपावून ठेविली नाहीं, ऐवजाची किस्त ठरली याची खातरजमा कशी करावी ह्मणून कलंबचे मुक्कामास मागती पुसलें, तेवेळेस आज्ञा झाली कीं, जो ठराव झाला त्याप्रमाणें खातरजमा तुह्मी करावी, त्याजवरून मीं श्रीमंतांची खातरजमा केली, येथें आलों तों कांहींच दिसत नाहीं, हें अपूर्व आहे। याजवर बोलणें झालें तें अलाहिदा लिहिलें आहे. र॥ छ ८ जिल्हेज. हे विज्ञापना.