ते वेळि ते सुंदरा ॥ भानामति अवधारा ।।
ऋषि बोलाविला सामोरा ।। धावोन चरणि लागली ।। २२७ ।।
तयास करितसे विज्ञापना ।। सांगति जाली विवंचना ।।
मांधाता स्वामी आमचा जाणा ।। तो करता असे चित्तीं ।। २२८ ॥
तरि आतां स्वामिने कृपा करावी ।। आमचि वीनति ऐकावी ।।
आम्हा वधुवर्गा प्रित बरवी ।। होये ऐसें करावें ।। २२९ ।।
वचन ऐकुनि ऋषिवर्य ।। बोलता झाला प्रत्योतर्य ।।
जेणें राजा वस्य तुज होये ॥ तो उपाय देतो आतां ॥ २३० ।।
म्हणोन अभिमंत्रिलें जळ ।। कुपिका भरोनियां निर्मळ ।।
देता जाला केवळ ।। भानामतिसी ।। २३१ ।।
ते कुपिका भानामतियें करीकमळीं ॥ म्हणे अभ्यंग करि रायाचे कुरळी
वस्य होईल तत्काळी ।। सत्यमेव ।। २३२ ।।
मग ऋषि गेला तेथोनी ।। तों पतिव्रता पाहे कुपिका अवलोकुनी ।।
पाहातां थेंब पडला धरणी ।। तो शेषा मस्तकि विखुरला ॥ २३३ ॥
तेणें गजबजिला शेष ॥ म्हणे कवण ऐसा पुरुष ।।
मृत्यलोकिं असतां मज निःशेष ।। विंधिले जेणे ।। २३४ ।।
तैसा च उपरमला सहश्रफणी ॥ मृत्यलोकि आला टाकुनी
दृष्टि देखिली कामिनी ।। भानामति ते ॥ २३५ ॥
ते सर्व लावण्याचि मुस ।। कळे बाणलि राजस ।।
मुर्छना आलि शेषास ।। तये वेळीं ।। २३६ ।।
तें देखोनि भानामती ।। करि उचलिला शेषमूर्ति ।।
पुढां धरिता वेढा माजेसी ॥ घातला शेषे ॥ २३७ ॥
मग ते गजबजिलि सुंदरा ॥ न करवे कांहिं अवधारा ॥
शेष रातला ते अवसरा ॥ अमोघ प्रबळ ॥ २३८ ।।
मनि शंकलि कामिनी ।। शेष गेला निघोनी ।।
गर्भ संभवला तिये लागोनी ॥ तये अवसरा ।। २३९ ।।
मग ते आलि मंदिरी ।। विचारि पडिली सुंदरी ।।
तों विश्वामित्र ऋषि ते अवसरी ।। आला तेथें ॥ २४० ॥