[२१०]                                                                               श्री.                                                                    ५ आक्टोबर १७९५.

विज्ञापना ऐसीजे--अजमखान यांच्या चुगल्या नाना प्रकारच्या नबाबाजवळ सांगणारांनीं सांगितल्याचा तपशील फार आहे. कोठपरियंत लिहावा ? प्रस्तुत त्याचा संशय नबाबाचे मनांत फार आला. याज करितां त्यास लिहून पाठविलें आहे जे, तुह्मी आपली जमेयत व पुत्र देअली घासीमियापाशीं ठेऊन एकटे हुजूर लवकर यावें. येथें आलियावर त्यास कैद करावें ऐसा मनसुबा केला. मसलतीनें पाहतां त्यांचे पुत्र व फौज तेथें कार्यावर ठेऊन त्यास येथें आणून असें करतीलसें वाटत नाहीं. परंतु समयाचा रंग विचित्र! सिद्दीइमामखान याजकडे दोष नसतां आबरो घेतली. असेंच हें जालियास कां न व्हावें ? अजमखान याचें ह्मणणें आह्मांपाशीं कीं दोस्ती स्वर्गलोकीं कामास पडत नाहीं, आह्मीं बोललों त्यांत कसूर आह्मांकडून श्रीमंतांचे आज्ञेस जाला नाहीं, आणि नबाब बंदगानअल्ली यांचे दौलतीस वाईट केलें नाहीं, श्रीमंतांस आमची पास आहे की नाहीं, तुह्मीं तेच आहा किंवा विसरलेत, नबाबाची श्रीमंतांची दौलतखाही तें करावें असेंच केलें, परंतु जमाना विचित्र, आमचे उपयोगीं यावेळेस पडाल कीं नाहीं ? तुमचे भरवंशियावर आहों. ऐसा निरोप आला. त्याचें उत्तर त्यास लपटेवा दिलें. सरकारची मर्जी आतां कशी आहे याचा अभिप्राय समजत नाहीं, तेव्हां खातरजमेनें काय बोलावें, या संशयांत, ह्मणून साफ बोललों नाहीं. पहिले आश्वासनाचा फार भरंवसा मानून आहेत. त्याशीं कसें बोलावें याची आज्ञा आली पाहिजे. डोळे चोरले असतां पत जाते. मोठे अडचणींत. यास्तव लिहिलें आहे. जशी आज्ञा तसें करीन. र।। छ २१ र।।वल. हे विज्ञापना.

छ ३० र।।वल मु॥ भागानगर,
रवाना टप्यावर.