संमिश्र भाषेत आली आहेत. अन् अक्ष, स्वप्, श्वस्, या धातूंचीही पूर्वपीठिका रुद् प्रमाणे च लिट् पासून आहे. लङांतील अरोदीत् व अरोदत् ही रूपे यङ्लुकाचे संक्षेप आहेत.

द्विष् : देद्वेष्मि, देद्विष्मि यापासून द्वेष व द्विष ही दोन अंगे निघाली आहेत. यङ्लुक्

इ : लुङ् व लिट् यात इ चे काम गा करतो; म्हणजे लुङ् व लिट् यात इ चालत नाही; म्हणून वैय्याकरण सांगतात. ब्रु, अस् , हन् इत्यादी धातूंसंबंधानेही असाच प्रवाद आहे, की हे धातू व्यंग आहेत, लंगडे आहेत, काही लकारांत चालतात व काही लकारांत चालत नाहीत. या लंगड्या धातूंची थोडीशी परोक्षा करू. अस् धात् परोक्षणार्थ प्रथम घेऊ. अस्ते र्भू: म्हणून सूत्र आहे. अस् चे काम काही लकारांत भू करतो म्हणून पाणिनी सांगतो. कोणाचे काम कोण करतो व लंगडा कोणता धातू आहे ते ठरविण्याकरता, या दोन्ही धातूंची पूर्ववैदिक रूपे, वैदिकरूपे व पाणिनीय रूपे यांची तुलना करू. एका पूर्ववैदिकभाषेत आहे या अर्थी अस् व स् असे दोन धातू होते आणि दुसऱ्या पूर्ववैदिकभाषेत आहे या अर्थी भू म्हणून धातू होता. अस्, स् व भू यांची काही रूपे येणेप्रमाणे :

                   अस्             स्                भू
                   अस्मि          स्मि              भूमि
वर्तमान          अस्व:         स्व:               भूव:
                   अस्ति         स्ति               भूति

                आसम्           सम्               अभूवम
                  आसी:          सौ:               अभू:
भूत           आसीत्          सीत्               अभूत्
                    आसु:        सु:                 अभूवु: