(१६) देव + स् = देवह् = देवअ ३
* संबोधन म्हणजे दूराद् आव्हान. ते असताना अंत्य स्वर प्लुत होतो. ह् चा सवर्ण अ होऊन देवअअअ असे रूप झाले, स् चा लोप होतो म्हणून पाणिनी सांगतो. तसा प्रकार नसून, तीन स् चे तीन अ होऊन संबोधनी त्रिमात्राक प्लुत अ होतो.

९ वरील पृथक्करणाचा आता समाजदृष्टया अर्थ करू. अर्थ करण्याला सुलभ जावे म्हणून देव या शब्दांची जुनाट आर्यभाषेत, वैदिकभाषेत व पाणिनीय भाषेत आठही विभक्त्यांत एकंदर जी रूपे सांपडली ती सर्व एके ठिकाणी नमूद करतो.

 एक                               द्वि.                     त्रि.
१ देव:                      देवौ, देवा देवा:,         देवास:, देवे, देवाँ:
२ देवम्                    देवौ, देवा                 देवान्
३ देवेन् (देवया)         देवाभ्याम्                  देवेभि:, देवै:
४ देवाय                   देवाभ्याम्                  देवेभ्य:, देवे
५ देवात्                    ' '                           '' देवे
६ देवस्य                   देवयो:                     देवानाम्
७ देवे देवा                 ' '                          देवेषु
८ देव ३                    देवौ ३                     देवा: ३ इ.इ.इ.

एकवचनात आठही विभक्त्यांत देव हे एकच रूप आहे. द्विवचनात देवौ व देवा अशी दोन रूपे आहेत. म्हणजे वैदिककाली ही दोन्ही रूपे बोलण्यात येत व दोन्ही रूपे शिष्ट समजली जात. त्यातल्या त्यात देवा हे रूप जुनाट समजत. अर्थ नीट उलगडण्याकरिता मराठीतील एक-दोन उदाहरणे घेऊ. शिष्ट मराठीत माणसे असे रूप येते. परंतु कोंकणातील बालूच्या मराठीत माणसाँ असे रूप येते, याचा अर्थ असा की, ही दोन रूपे योजणारे समाज शिष्ट व अशिष्ट असे दोन आहेत. समजा की, शिष्ट मराठीत माणसे व माणसा ही दोन्ही रूपे प्रचलित आहेत. तर त्यापासून असा बोध होईल की, ही दोन भिन्न रूपे योजणारे दोन समाज एकवटून गेले असून दोन्ही समाज पायरीवर आहेत व दोघांना शिष्ट ही संज्ञा आहे. हाच प्रकार वैदिककाली झाला. देवौ बोलणारा एक समाज होता व देवा बोलणारा दुसरा आर्य समाज होता.