८ आता त्रिवचनाचें ( कारण रानटी आर्यांना तीनपर्यंतच आंख मोजता येत होते ) ऊर्फ ज्याला पुढे पाणिनी बहुवचन म्हणू लागला व आपण अनेकवचन म्हणतो त्याचे पृथक्करण करू. रानटी आर्य तीन देव दाखवावयाला एकसंख्यावाचक स्= -ह् हा प्रत्यय देव शब्दास तीनदा लावीत. म्हणजे देव + स् + स्+ स् अशी स्थिती प्राप्त होई. पहिल्या स् चा -ह् होऊन पूर्वसवर्ण अ होई आणि तिस-या स् चा -ह् होऊन उपसर्जनीय बने. म्हणजे देव + अ+ स् +: अशी स्थिती होऊन देवास: हे त्रिवचनाचे रूप निर्माण होई किंवा पहिल्या स् चा -ह व अ होऊन दुस-या दोन्ही स् चा -ह् व उपसर्जनीय होई आणि देव + अ+: + : अशी स्थिती बनूनव देवा: हे त्रिवचनाचे दुसरे रूप साधे. देव : या रूपात एक स् आहे, देवौ यात दोन स् आहेत व देवा: यात तीन स् आहेत. या स् प्रत्ययाचा अर्थ एक म्हणून आपण अनुमान बसविले. या अनुमानाला एक प्रत्यक्ष पुरावाही आहे. संस्कृत व सपदि अशी दोन अव्यये अगदी जुनाटांतल्यापैकी आहेत. पहिल्याचा अर्थ एकवेळ व दुस-याचा अर्थ एकदम असा आहे. येथे दोन्ही शब्दात स चा अर्थ एक असा आहे हे निश्चित. अनेकवचनाचे तिसरे रूप देवे. हे रूप देवास: व देवा: या रूपाहून जुने. अस्मे, युष्मे, सर्वे , वगैरे सर्वनामात हे एकारात रूप वैदिकभाषेत येते. हे एकारात रूप पैशाच्या भाषेत आढळते, जसे पुलिशे. याची साधनिका वरच्या दोन्ही रूपाच्याहून निराळी आहे. देवासस् या रूपात स्=ह्= अ असे आदेश होतात. देवे या रूपात स्= ह्=अ=य=इ असे आदेश होऊन देव+स्+स्+स् = देव + अ+इ+इ अशी स्थिती बने व देवे हे रूप निष्पन्न होई. अनेकवचनाचे चवथे रूप देवाँ: याची साधनिका अशी : हृ कोणता ही अवसानीचा अप्रगृहृ स्वर विकल्पे अनुनासिक असे. त्यामुळे देवाह् या रूपातील अन्त्य आ अनुनासिक उच्चारीत, म्हणजे देवाँह् असा उच्चार होई. या अनुनासिकाचा उच्चार न् होऊन देवान्ह् असे रूप होई. अन्त्य ह् चा लोप होऊन देवान् हे रूप बने.