(३४)
हास्यरसदोहा
ऐसें कवित्व (परिसुणु) सिकति मुलें विसतीस ।
राजासि हें बोलिला त्यां मधिल एक शिष्य ॥
श्रीनृपचक्रचूडामणि साहेब देवविलें बकसीस जें घोडें ।
दुपुटीहुन सेंपुट तोखटि मानि तें भार बहू जिनखोडें ॥
कालवे देखोन कालवतें मन चाले च ना पडतें मग कोडें ।
बारगिरी घटकारसें दे श्रटकारोन चाले वयाचें हि थोडें घोडें ॥७४॥

(३५)
अरब इराखाखिचे आले सत्तावीस ।
राजा त्यांतिल घे ऐसें म्हणत कवीस ॥

कवि यथा ।
बोर निले जरदे मुसकी हय वारिधिवारि तरोन जे आले ।
दे यक त्यांतून चारु विचारुन मारुत मागें तजून जो चाले ॥
रोटि असे खुर गोटिसे आंग जो लोटिल्या पोटिचें पाणि न हाले ।
मंडलिने हैं भूमंडलकुंडलि गुंडि जसा कर्नाटक बोले ॥७५॥
सर्व धरेंत फिरेत गुणि जयराम म्हणे धरणी हिअ वांकित ।
तो कृपणैकशिरोमणि ते नृप आधि बरी वस्तु ते फाकित ॥
श्रीनृपशाह तुम्हांस ते याचुन सानलिया हय हत्तिस आंकित ।
ते क्षणि हो भय मानुनिया हय मान गजानन आनन झांकित ॥७६॥

(३६)
अनुष्टुप श्लोक
दुजा बटु नृपालासी वाटेस पटु बोलिला ।
रिता घोडा नफेऱ्याचा बसाया ज्यास किं दिल्हा ॥
दाटें झाटें खडे कांटे कटकें घाट वेंधतां ।
फेऱ्याचे मार्गि हा घोडा नफेयाचा बरा नव्हे ॥७७॥