[ ५५२ ]

ह्मणून लिहिलें. ऐसियास, म्यां आधीं आपली आज्ञा आणविली तेव्हां घरास आलों. एकादशीस नाईकांचा निरोप घेऊन स्वार होवुन वरकुव्यास येऊन राहिलों. द्वादशीस लिमगावास दाखल जालों. बारामतीहून दाहा कोस सुपें आहे. व सोळा कोस लिमगाव आहे. राजश्री हरी गोपाळ यास आपण जे समयीं बारामतीस जायाची आज्ञा करितील, ते समयीं अगोधर मजकडे मुजरद गडी चालणार पाठवून मी बारामतीस दाखल होतांच, रा॥ हरीपंतास माझें पत्र येतांच स्वार होऊन यावें असा संकेत करणार आपण समर्थ आहेत. मीहि कांहीं सेवेसी आपल्या योग्य नाहीं. आपण मात्र काय समजून कृपा करितां हें श्रीजाणे ! सर्व प्रकारें आपण आमचें उर्जित करतील. आपला बोलबाला जाल्यावरी आमची यथास्थित स्थापना करणें आपणांस संकट आहे, ऐसा अर्थ नाही. परंतु रा॥ आबा, व रा॥ बापू , व रा॥ मल्हारबा यांचें वचन पुर्ते आह्मांविशीं घेतले पाहिजे. प्रथमच कारभारास आरंभ होतांच आमची मामलियत रा॥ बापूंनीं रा॥ विष्णुपंतांस सां + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + जाले. त्यावरी बहुतप्रकारें आह्मी स्वामींचा दाब राखून बहुतच गोष्टी सख्त नरम रसायनाच्या बहुत खुश होवून पुढें ज्या मनसुब्यावरी आह्मी व आपण पाऊल ठेविलें आहे, त्यावरी कायम मिजाज राहेत ऐसें केलें. शेवटीं, आह्मी येथवर बोलों की, आमचा स्नेह न करावा. यास्तव तुह्मांस बोध केला नानाप्रकारें करून मर्जी तुमची बारहम करतील. शेवटी, आमच्या प्राक्तनी जें ईश्वरापासून नेमिलें असेल, तें होईल ! परंतु आपण एकवचनी, आपले साम्यतेचा मोहरा राज्यांत नाहीं, ज्याची दस्तगिरी कराल तें सेवटास न्याल; हा भरंवसा जाणून ज्यांत आमचा लौकिक, व आपली इरे राहे, ते गोष्ट करणें. येविषयींची बळकटी जितकी करावयाची तितकी करून घेतली; शफत वाहून घेतली; पुढें श्री समर्थ आहे ! आह्मी लिमगावांत आहोत, ऐसें न जाणावें. सासवडी आपणांजवळ आहोंत ऐसें जाणावें. जे समयीं आपलें आज्ञापत्र येईल ते समयीं सासवडांत आहोंत ऐसे समजावें.
पुढें आणीक आठवे रोजीं रा॥ हरी गोपाळ यास पाठवितो. * + + + + + + + + + + + +