सु॥ सन इहिदे खमसैन अलफ कारणें कृष्णाजी बिन सताजी प॥ लोणकर मोकदम मौजे मुंढवे प्र॥ पुणें यासि गोविंद राम देशकुळकर्णी प्र॥ मजकूर लिहून दिले ऐसे जे :- तुमचा भाऊ वालपाटिल बिन दादपाटिल लोणकर हा मौजेमजकूरची मोकदमी पेशजीं करीत होता, यावरी पेशजीं दुकोळ कहर पडला होता, ते वख्तीं वाल पाटिल दुकाळाकरितां उपवासी मरो लागला ह्मणौन मौजे नेरे प्र॥ मा।र एथें आपला बाप रामाजी होनदेऊ होता, त्याजपासीं एऊन निमे मोकदमी पैके घेऊन विकत दिल्ही आणि वालपाटिलें कागद लिहून दिधला त्या कागदाचा इद्रज :-

'श्रीसके १५५३ प्रजापति संवछरे आशाड वद्य १ प्रतिपदा ते दिवसीं राजश्री रामाजी होनदेऊ होनप देशपांडे प्रा। पुणें यासि वालपाटिल बिन दाद पाटिल लोणकर मोकदम मौजे मुंरवे ता। हवेली प्रा। मा।र सन सलासन अलफ कारणें लिहून दिल्हें ऐसाजे :- मोजे मा।रची मोकदमी आपली मिरासी आपला आपला बाप दाद पाटिल यानें संचणी उगवणी बदल लाहूजी पाटिल लोणकर त्यासी निमे मोकदमी दिधली होती. खासा आपणाखाले नांगर टिळा विडा लुगडी दिवाणांतील शवधार व खोबरे याची वाटी व बाजे उत्पन्न व लाजिमेस समाकुल असे आपणाखालें ठेऊन, लाहुजीस निमे इनामती मात्र देऊन निमे मोकदमी दिल्हे. त्याखेरीज त्यास कांहीं नाहीं. असें कित्येक दिवस चालिलें. याहि काल दुकोल प्रजा कुल बेमवसर जाली. गांवचीं कुळें मिरासी गांवीं नाहींत. गांव लागत नाहीं. त्यावर इदिलशाई नामजादी पुणा एऊन बसली. पुणें लुटून जाळून तलक केलें, कोट पाडिला. यावर काळ दुकोळ कहर पडला. दर मणी होन दीड जाला. आपले दाईज व गोत्रीज होते ते सुजोन मेले, व आपलीं माणसें व आपण पोटाविण सुजों लागलों. मग तुह्मापासीं मौजे नेरे प्रा। मा। तेथें आलों आणि तुह्मासीं बोललों जे :- मौजे मुंढवे ता। मा। येथील मिरास मोकदमी आहे दुकलाकरिता आपला हाल कांहीं उरला नाहीं. माणसें व आपण सुजलों आहे. पोटाकारणें बहुत मशागत केली परंतु कोणी हातीं धरीत नाहीं. तर तुह्मी मिरासदार आहां. पेशजीचें तुमचें कर्ज व गहू आहेत व हालीं आपण तुह्मास मोकदमी विकीत होतों तर तुह्माकडून गोत देविले तें आपणास देणें. मोकदमी मौजे मजकूरची तुह्मी करणें. ऐसें तुह्मासि बोललयेयावर तुह्मीं बोलिलेत जे :- ए वख्तीं आपणाजवळ कांहीं नाहीं. तुझी मोकदमी मजला काय करावी ? कांहीं गरज नाहीं. ऐसें तुह्मी बोलिलेत. मग आपण बोललों जे :- तुह्मी जर न घ्याल तर तुमचें कर्ज व जमानतीचे पैके आपणावर असतां आणखास मोकदमी देतां न ये. जर तुह्मी कबूल न करा तर आणखास देईन ह्मणून बोललों. यावर तुह्मी कबूल केलें. मग दहाजण गोत बसोन आपणास खुसी करून मोकदमीचा निरख केला. बितपसील हाली रोख देविले होन