मग ते अळी । झडकारुनी हाकारिलीया । 
गौळणी माते येस्वदा धावोनि पाचारिलें तेथें । 
तुं जर म्हणसी लटिकें । आपुले पुत्राचे कौतुकें । 
अजी बहुतेका दिसा । हरि सापडले । 
सवें वडजा वाकुडा । पेंदा सुदामा रोकडा । 
वाळो दोंदिल बोबडा । आणि आठवा कृष्णु । 
ऐसे बोलिली गौळणी । ते अइकिलें चक्रपाणी । 
साता जणा तेथ घेऊनी । गेला कवणीकडे ॥४॥ 
मग तीं कुलुपें उघडुनि । भीतर आलिया गौळणी । 
भोवते पहाती भवनी । तेथ तव न दीसे कृष्णु । 
खांबीं पुसिले हात । तेथें लागलें नवनीत । 
येरी -हुदयीं विस्मित । चमत्कारु जाहाला । 
मग ती बोलिली येस्वदा । कोठें देखिलें गोविंदा । 
येरी भ्याली तिच्या शब्दा । कांहीं उत्तर नेदी ॥५।। 
बोलिली गौळणी बाळा । प्रौढ साजणी त्या वो म्हणती । 
राजनि! लोनी न समाये तुझे उतरडी । 
हांडोरी ती भली । तोंडवरी पानियाच्या धागरी । तेथें नवनीत । 
पानी तावनार डेरा । तो वा सांडतो सामोरा । 
तयावरील दुसरा । त्यासी जतन करी । 
तुझे अंगणीचा आडू । क्षीरसागराचा पाडू । 
तो अमृताहूनि गोडू । दुधें भरला असे । कृष्णु चोर ।।६॥ 
मग त्या बोलिल्या चतुरा । दैव आलें तुझ्या घरा । 
कैसा येक सरा । केला वा उगाचि । तुझी नांदणुक पैसी । 
चोरटे केले गे कृष्णासी । सांगे वेडिये नेणसी । 
तुज म्हणो वो काये? । जेव्हां हरिमुखीं अर्पिलें । 
म्हणुनि बहुत विस्तारलें । इतुकें कशानें साचलें । 
हें तु विचारी सये । 
कमळाकराचा दातारु । ने घे कवणाचा आभारु । 
कोटी शतगुणे विस्तारु । देतु असे ॥७॥
ह्या पदाचा कर्ता कोणी कमळाकर कवि आहे व ह्याची भाषा पंधराव्या शतकांतील किंवा सोळाव्याच्या पूर्वार्धांतील दिसते.