(लेखांक २७) लेख अस्सल आहे. शिवाजीच्या वेळीं मिठाचा सरकारी मक्ता होता. ह्या पत्राच्या पाठीवर खालील पद बाळबोधींत आहेः-

दारें आडकुनी गौळनी । विकु गेली सांजवणी । 
मागें कृष्णाची करणी । काये करीता जाला । 
सवे दोनी चारी मुलें । त्यासी हळुहळु बोले । 
लोनी खाल तरी यारे मज सांगातें । 
यैसें विचारून हरी । प्रवेसला येके घरीं । 
नेणो कवणिये कुसीभीतरी । संचरला । 
द्वारें तैसीचि कवाडें आपण भीतर लेकडे । 
धुंडाळीतु असे ङेरे खाई गोरसाचे । 
कृष्ण चोरटा गे माये चोरटा गो । 
ऐसा चोरटा श्रीपति । जो नकळे वेदा श्रुती ।
ती म्या लोनी खाता निऊता देखिला सये ॥१॥
पायी होत्या घागरिया । सोडुनिया ठेविल्या ।
अदु वरुते केले । वाजती म्हणुनी हळुचि घालिती पाउलें
कवणु कवणासी नो बोले । लोनियाचे माथुलें ।
आणिती पाठे वाटी । तूप होतें अळसलें ।
दूध पीती विरजलें । ठेविती झाकुनि । आजि बरवें फावलें ।
बहुता दिसी पोट घाले । अवघें कृष्णासी मानवलें ।
तुझा बरवा सगु कृष्णु ! ॥२॥
शिंका होतिया घागरिया । त्या ठेविल्या माजघरी ।
जेथ आळमाळू अंधारी तेथ ठेवितातु ।
दयावरील स्वीळरी । हळुचि काढिती कुसरी ।
तें घालिती कृष्णाकरी । हरि स्वीकारी जो ।
मग बैसोनि येकवटा । काये बोलले सुभट ।
घास घेती मटमटा । खदखदा हासतीं ।
अजी बरवें फावलें । बहुता दिसीं पोट घालें ।
अवघें कृष्णासी मानवलें । तुझा बरवा सगु ॥३॥