उभयपक्षाकडील मुलखाची खराबी परस्परें केली. नवाब आगोटीस औरंगाबादेस चालिले. श्रीमंत भागानगराकडून गंगातीरास आले. राक्षसभुवनाजवळ नवाब गंगा उतरोन पलीकडे गेले. विठ्ठल सुंदर दिवाण फौजसुध्दा दक्षिणतीरी होते. श्रीमंतांनी जानोजी व गोपाळराव यांसी फोडोन आणिले आणि विठ्ठल सुंदर याजवर चालोन गेले. लढाई सफेजंगीची होऊन विठ्ठल सुंदर पडले. फौज लुटली. नवाब निघोन अवरंगाबादेस गेले. श्रीमंत गंगा उतरोन जाऊन अवरंगाबादेस शह दिला. मग कांही जहागीर घेऊन माघारे फिरोन पुणियासी आले. लोकांनी घरें व वाडे बांधिले. दुसरे वर्षी रावसाहेब कर्नाटकांत गेले. दादासाहेब आनंदवल्लीस गंगातीरास गेले. रावसाहेब यांनी कर्नाटकांत गेल्यावर हैदरखान याशी लढाई करून त्यास मोडिले. तेव्हां त्यांनी रान धरिलें. आगोट जालियावर दाणावैरण याची सोय पाहून रावसाहेब यांणी नर्मदेवर छावणी केली. हैदरखान नेडेबावटीस जाऊन राहिला. दरम्यान वाकनदी होती. त्यास नर्मदेवर चतुर्थीचा उछाव केला. मुरारराव घोरपडे ममलकतदार व शहानुरे नबाब अबदुल्लाखान कुमकेस आले. तेही छावणीस राहिले. मुरारराव यांणी विनंति केली की सेनापती पूर्वी संताजी घोरपडे यांसी होती त्याजकरितां आमची आह्मास द्यावी. त्याजवरून मानिलेल्या निष्ठेवर कृपा करून सेनापतीचे पद, साडेचार लक्षांचा सरंजाम नूतन दिला. उछाह चतुर्थीचा करून, धारवाडास जाऊन, किल्ल्यास मोर्चे देऊन बसले व देशीहून फौजही आली. सुरुंग सलाबत कुचे खाणून, धमधमे बांधून, त्याजवर तोफा ठेवून मारगिरी केली. किल्ला जेर झाला. तेव्हां किल्लेदारांनी कौल घेऊन, किल्ला देऊन, हैदरखानाकडे गेला. धारवाडाहून रावसाहेबीं कूच करून हैदरखानाकडे चालिले. त्यांणी बिदनूरचें रान धरून झाडींत शिरले. बाऱ्यास प्यादे ठेविले. बतेऱ्या बांधिल्या असतां मूरगुडचें ठाणें वगैरे ठाणीं घेतली. दादासाहेबास आणावयास चिंतो अनंत पाठविले. त्याजवरून दादासाहेबी आनंदवल्लीहून कूच करून दरमजल कर्नाटकास आले व रावसाहेब माघारे फिरोन सामोरे गेले. भेटी होऊन, बेदरचे झाडीत शिरोन, अनंतपूरचे किल्ल्यास मोर्चे देऊन जेर केला. हैदरखान बेदरच्या आश्रयास गेले. फौज, प्यादे व गाडदी पळोन गेले. दोन अडीच हजार फौज व आठदहा हजार गाडदी प्यादे राहिले. दोन बाऱ्या टाकून गेले, तसे आणखी एक बारी गेल्यानें हैदरखानाचें पारिपत्य व्हावें, असा समय असतां हैदरखानांनीं दादासाहेबांकडे दोघां चौघांचे हातें राजकारण करून तह करार केला. तो रावसाहेबाचे मर्जीप्रमाणे न झाला. बेमर्जी झाली. तथापि दादासाहेबांनी तह केला. उपाय नाहीं. त्या स्वारीहून पुण्यास आल्यावर दसरा करून दादासाहेब हिंदुस्थानच्या स्वारीस गेले. रावसाहेब कर्नाटकच्या स्वारीस गेले. शिऱ्यापावेतो जाऊन, शिऱ्याचे किल्ल्यास मोर्चे देऊन शिऱ्याचा किल्ला घेऊन पुढें मदगिरीस गेले. मदगिरी व चेनरायेदुर्ग दोन्ही किल्ले पाहाडी मोर्चे देऊन घेतले. होसकोटें व चिकबाळापूर, थोरलें बाळापूर वगैरे थोरलीं ठाणीं घेऊन आरकाटावर सलाबत बसोन वकील महमदअल्लीखान याजकडील खंडणीचा मार बोलू लागले, व कर्नाटक प्रांतीचे जमीदार व पाळेगार तमाम आर्जवांत येऊन खंडण्या येऊ लागल्या. त्यास, दादासाहेब दरमजल हिंदुस्थानांतून देशीं येऊ लागले. त्यांचे मर्जीचा भाव बातमीत येऊं लागला. त्याजमुळें करनाटकच्या मसलतीचा विचार आटोपून दरमजल देशी येऊन परभारा पैठणास गेले. दादासाहेब कासारबारीचे घाटानें आनंदवल्लीस गेले. रावसाहेब दरमजल पुण्यास आले. त्या वर्षी पुष्यास राहिले. दादासाहेबांचा व रावसाहेबांचा पेंच वाढला. त्यांही फौज जमा केली व रावसाहेबीं फौज जमा करून गंगातीरास गेले.