खाक [ कास् १ शब्दकुत्सायाम् { कास् = खाक्} ] खोकणें.

खाकट [ खड् १० भेदने, खड् ( अ ) अभ्यास-खाखड ] फांडणें, तोडणें.

खाकर १ [ खाट् + कृ ८ करणे { खाटकृ = खाक्कृ = खाकर } ( खाट्कृत्य = खाकरून ) ( कौमुदी ) ( खाटकृत्य निरष्टीवत् = खाकरून ) ] घसा मोकळा करणें. इतर रूपेंखांकर १, खांकेर, खांखर १, खाखर, खाखेर

-२ [ क्षवकरणं ( क्षु = शब्दे )( क्षवकरणं = खाकरणें ) ]

-३ [ खात्करणं ]

स्वांकर १ [ खाटकृ ] ( खाकर १ पहा )

-२ [ खच् + कृ; खच् १ भूतप्रादुर्भावे खौनाति, खच्चाति + कृ ] उत्पन्न होणें, फलोन्मुख होणें. या अर्थी हा धातु ज्ञानेश्वरींत सांपडतो.

-३ [ कृ ( वैदिक ) करीकृ ] काकरणे ( कांकर ३ पहा )

खाकाव [ सक्ख् १ इसने { खक्ख् = खाखाव }] गर्जना करणें, बीभत्स हुसणें, इतर रूपें- खासाव २, स्वाखा ३

खांकेर [ खाट्कृ] ( खाकर १ पहा )

खाकोर [ खुर्-खाग्वुर-खुर् ६ छेदने { अभ्यास । खाखुर् = खाकोर }] ओरखडणें, ओरबडणें.

खाखट [ कास्-अभ्यास काकास् + ट ] ( खाखाट पहा )

साखर [ खाट्कृ ] ( खाकर १ पहा )

खांसर १ [ खाट् कृ] ( खाकर १ पहा )

-२ [ कृ ( वैदिक ) करीकृ ] कांकरणें, उ. तेथ प्रवृत्तिवेनि 
वृद्धिलोभें । खोखरैजति शुभाशुभें । नाना कर्माचे खांबे । जेणों केति ॥ ज्ञ. १५-१५८ ( कांकर २ पहा )

खाखस [ कास् १ शब्दकुत्सायाम् ( कोस् । अभ्यास । काकास् = खाखस )] एकसारखें खोखणें, दुस-यावर खेंखसणें. ( काकास पहा )

खाखा १ [ खै १ छेदने यड्लुगन्त–खाखाति { खै । अभ्यास = खाखा (णें)}] फार इजा होणें.( हा धातु ज्ञानेश्वरीत सांपडतो )

-२ [ खे १ खेदने अभ्यास ] उपद्रवणें, पीडा करणें.

-३ [ खक्ख् १ हसने ] ( खाकाव पहा )

खाखाट [ कास् - काकास् + ट { कास् १ शब्दकुत्सायाम् । अभ्यास । काकास् +ट}] एकसारखें खोखणें. इतर रूप-खाखट

खाखाव १ [खाद् १ भक्षणे { खाद् । अभ्यास। खाखाद् = खाखाव } ] अतिशय भूक लागणें, खा खा होणें.

-२ [ खक्ख् ९ हसने ] ( खाकाब पहा )