Deprecated: Required parameter $article follows optional parameter $type in /home/samagrarajwade/public_html/libraries/regularlabs/src/Article.php on line 57
Deprecated: Required parameter $helper follows optional parameter $type in /home/samagrarajwade/public_html/libraries/regularlabs/src/Article.php on line 57
Deprecated: Required parameter $method follows optional parameter $type in /home/samagrarajwade/public_html/libraries/regularlabs/src/Article.php on line 57
मराठ्यांच्या इतिहासाची साधने खंड तिसरा ( १७०० -१७६०)
[३७४] श्री. ८ जानेवारी १७५१.
पे॥ पौष वद्य ८ मंगळवार,
शके १६७२ प्रमोद.
विनंति उपरि. आपण सांडणीस्वारासमागमें पत्रोत्तर पाठविलें तें प्रविष्ट जाहलें. खानाचा आशय लिहिला कीं, दहा पंधरा पावेतों खर्चास देऊं, वरकड आमच्यानें कांही होत नाहीं, शेकडा पंधराची जागीर द्यावी, ह्मणून खुलासा लिहिला. ऐशियास :-
| नवाब थोरले याची कृपा खानावर आपले इतबारी ऐसी होती. परंतु नबाब कृपण. उत्तम प्रकारें खानास जागीर मनसब देऊन न वाढविलें. नासरजंगाची तो यांजवर अवकृपाच होती. हे मात्र रंग राखून होते. कालगतीनेंनासरजंग (मारले गेले. त्यांच्यामागें यांचा) इतबार येतां कठिण! येथे नासरजंगाचा पुत्र असला अगर भाऊ असला तर उभा करावा. आह्मांस मातबर ऐवज द्यावा. सामील करून घ्यावें. फेरोजंगास ल्याहावें कीं, खामखा तुह्मांत जोर असला तर येणें, आह्मींही जमा होतों, नाना आह्मांस रफीक जाहाले आहेत, फिरोन कडाचा कर्नोळकर यांस मारून घेतों, आले तरी बरें, नाही तर आह्मी एकले श्रीकृपेनें पारपत्यास समर्थ आहों. खजाना जमा करावा. तूर्त पंचवीस तीस आह्मांस द्यावा. आपण बाहेर निघावें. आह्मास (कर्तव्य असल्यास) मोहिदीखानाचा काय मजकूर आहे. तिकडे पठाण मातलें. लटकी वजीर मारावयापावेतों पातशहाशी खुशामत करतात. वजीर मेलिया पातशहात गेली ऐशी समजावी. इकडे हे पठाण मातले. कोणी वर्षभरात आटोपणार नाहीं. रोग नवा आहे तोंच दूर केला पाहिजे. खानास योग्यता मोठी. आह्मी जाणतों कीं, नासरजंग मेले तर फेरोजंगाचें नांव घ्यावें. आह्मांस त्यांस एकविचार करावें. आमचें कार्य मातबर करावें. आणि हिदायत मोहिदीखानास (दाबांत ठेवावें) असें करतील तर तो (अ) वसांत होईल. नाही तर तो येईल, पठाण वाढतील. यांनी दिल्लीस पळत जावें. तेथे यांस कोण पुसतों? स्थलभ्रष्टता जालिया योग्य नाहीं. आमचें कर्ज फेडावें ह्मणजे सरदार बोलावितों. सर्व एकत्र होऊन पठाणास तंबी करितों. जर न करीत तर मग आहे तें जाऊन उफराटें पठाणाचे घरी वेरझारा घालाव्या लागतील. प्रथम कामापुर्ते जवळ या, जवळ या, ऐसा बहुमान करतील. पुढें निर्माल्य होतील. आमचें कांही जात नाही. | आह्मी जो जफ्ती केली. हिदायत मोहिदीखानावरी कमर बांधिली. श्रीकृपेनें प्रसंग पडल्यास नबाबाशी लढाईस बिलकुल न चुकलों. आह्मी या नव्याचा हिसाब धरीत नाहीं. तेव्हां मग खान +++ ++++++ नबाबाचे कबिले व सर्व शहरांत ठेवावे. आह्मांस ऐवज मात्र कांही शहरावर लोकांपासून तूर्त कांही खजान्यांतून द्यावा. गंगातीरावर येऊन भेटावें, तेंच पूर्वेच्या सुमारे चालत जावें. शहर आबाद मागें राहील तरच सलाबत पडेल. सुलतीनजाचा लेक हाताखाली घ्यावा. तेथील मराठेहि आमचे विचारांत येतीलच. सर्वांस वृध्दीची आशा आहे. जर खान हें न करीत तर जें होणें ते होईल असें न करावें. तिळमात्र दोष पदरी येत नसतां दिल्ली, लाहोर, मुलतान पावेतों लौकिक खानाचा होईल कीं, खानांनी प्रधानांस मेळवून घेऊन नवाबाच्या दौलतेचें नांव राखलें. असें न करतां जोर ज्याचा पोहोंचेल त्यास जाऊन भेटल्यास अखेर वक्र जाऊन काम कांहीच होणें नाहीं. बहुता दिवसांची त्यांची आमची मैत्री त्यांचें बरें व्हावें, आमचे कार्य व्हावें, नवाबाच्या वंशी मुख्य असेल (त्याचा नक्ष व्हावा, हा आमचा हेत आहे.) नवाब यांनी या मनसबेयास दोष ठेविला, नवाबाचा तोरा कोणी तेथें नसला, व गाजुद्दीनखानांनी गांडीत शेपूट घातलें आणि आमचेंही न ऐकिलें, ह्मणजे जो येऊन शहर वेढील त्याचे हवाला करूं. मग भेटावें, निरोप घेऊन दिल्लीस जावें अथवा मकेस जावें, ऐसे करावें, यांत काय फळ आहे ! जो जवान मर्द आहे त्यानें दोष येत नाही ऐसास् समय पाहून आपलें कार्य, मित्रकार्य संपादून कीर्तीस पात्र व्हावें, उचित असे. |